⁂
Şo ullu qırğınlı dawnu baş yılında o Qazanğa getdi. Bir yıldan da uzaq qalmay, başında, yelkesine tögülegen küyde ullu çaçları da bulan qaytıp geldi. Buğar hali de soradım:
– Mundan da neçik qaytdıñ?
– Quwalanıp.
– Netgenge?
Bu, şo yürülüp turağan dawğa qarşı yır yazıp Peterburgğa yibergen bolğan. Şo sahat munu aqtarğanlar. Qaçmağan busa, tutajaq bolğan.
Men aytdım buğar:
– Qanlı gişi yimik çaç da qoyup gelgensen.
– Ariw aytdıñ, Ajay – dedi – tek bir de yaraşmajaq qanlıman.
Men qorqup getdim:
– Kimni qanlısısan?
– Xalqnı tınışın kim qısa busa – şolanı. Şolanı, Ajay, bizin uçu üttü xınjallarıbız bulan, semiz yüreklerin yarmağa gerekbiz.
Munu bulan xabarlağan sayın meni yüregim cıjım salınğan itiw yimik qıza edi. Tek onu meni bulan laqır etmege zamanı bolmay edi. Ol üyge geldi dese, meni üyümnü içi bal cibin çeten yimik ökürüp bola edi: yalan özü yimik yaş ulanlardan. Yañız qalğanda, atası da özünü teñli yoldaşı yimik onu bulan qıyışıp laqır ete edi.