⁂
«Hali bu, men başlap qız tapğannı süygen eken dağı» dep köp oylaşa bola edim. Zaynulabid busa yurt maktapnı bitdirip oxuwun uzatmaq uçun Aştarxanğa getgen edi.
Ondan atasına kağızlar gele bola edi. Atası onu kağızların qaytıp-qaytıp oxuyğannı es etip, bir keren buğar soradım:
– Özüñ kitaplar çığarasan. Kağıznı bir oxuğandoq añlamağa bajarılmaymı?
– Bajarılmay, dars busa – dedi ol.
Kimdir o darsnı beregen?
– Ulanıñ.
Men yeñil bolup getdim. Terezeleni de gerip açıp, üynü sibire turup «atasına yoldaşlıq etip çi neçik de, ustazlıq etip de bolajaqğa oşay» dep oyladım.
– Beri qara çı – dep, atası meni çaqırıp, bir qazan gazetni görsetdi. O «Xalq» degen gazet edi. Onda Zaynulabidni sözleri de yazılğan bolğan eken: atası olanı mağa qumuq tilge göçürüp aytdı. Adamnı bek oylaşdırağan sözler edi olar. «On altı yaşında bulay bolğan, munu artı ne bolar eken?» dep pikirleşdim.
Arada yıl da getmegendir, qarayman Zaynulabid qaytıp gele. Atası uruşar dep bek qorqdum. Atasını qattı uruşuwun alğınça, meni yımşaq sözlerimni alsın dep, buğar aytdım:
– Xasawyurtdan çı, işkolağa atañ bay gişilerden tügül dep alınmay qaytğan ediñ. Ondan da neçik qaytdıñ?
– Quwalanıp, – dedi o.
– Nege?
– Bay ekenge.
– Neçik?
– Neçik dep sorama, ne bulan dep sora.
– Ne bulan?
– Xalqnı hayın etiw bulan.
– Xalqnı hayın etse quwalaymı?
– Tamaşa tügülmü, Ajay?
– Dür, woLlah.
– Bolsa şonu haqından oylaşmağa yarajaq. Soñ bu atası bulan laqır ete turup aytdı:
– «Xalq» degen gazetni yapdılar. Onda yazağanlanı da qolğa tüşgenleri tutuldu, tüşmegenleri meni yimik qaçıp qutuldu. Atası oğar:
– Yaxşı etgensen, – dep qoydu.