Bir-eki✻ söz
[Bir-bir ad]atlar bar, madaniyatlı milletler barı da qabul [eteler]. Madaniyatlı xalqnı arasında turağan bir [insan] şol adatlanı bilmese yada bilse de [ter]gewsüz qoysa, ol adamnı tarbiyasız [bolma]ğına hukmu etile. Ham da✻, köbüsü, ayıplı-uyatlı [da qalıp], adamlağa külkü bolmaqğa sebep bola.
Bir-bir adatlar bar, olar öz arabızda alay✻ ullu ayıpdan sanalmasa da, tarbiyalı xalqlanı arasında bir de qabul etilmeygen. Şolay adatlanı añlap, özüñe ayıp geltirmekden saqlanmağa tiyişli. Masala, bir ullu maclisde✻ aş aşayğanda yada mescit de namaz qılağanda «ğuldurrrr!» etip kekirmek bizde köp ayıpdan sanalağan zat bolmasa yaray. Mollalarıbızda, başğa adamlarıbızda da bu adat bar. Amma Yawrupa✻ xalqlanı arasında bu adat bek erşi, bek yaman sanala. Qonaqnı yanına yalangölek çıqmaq, iştan-bawun sallandırıp yürümek, adamlanı aldında burnun sibirmek, bir zatnı görsetegende qolu bulan türtüp görsetmek, bulağa oşağan edepge-tarbiyağa qarşı bir köp adatlar – bizin tarbiyalı bolmağa tiyişli adamlarıbızda da yoq tügül.
Haqılğa, tarbiyağa qarşı bolğan bir-bir adatlardan saqlanmaq uçun bu risala✻ yazıldı. Awwaldanoq✻ o adatlanı bilegen gişileni xatiri qalmasın, bu – bilmegeni yeribiz uçundur.