«Biz de neget bayladıq»
Qajar Ahmat, muna Qazaq özüm de, Yazbaşında on güp saban haydadıq, Gülaylan, pastan, xarbuz, xıyar urluq çaçmağa Biz de neget bayladıq.
Yazbaşıbız bulan yayıdıq, Bu yazda türlü-türlü oy tartıp, Tüşübüz bulan bayıdıq. Üykenibiz bulan giççi yaşıbız,
Hisap etmey aşalağan aşıbız. Çğışıbız bulan yalçıbız, Üyden bergen on beş manat xarjıbız. Gündüzler çaçğan urluqnu Geçeler çıçqan taladı. Gök çubarlı çıçqanlağa kök ursun. Göp-görüne dawğa saldı başıbız. Allah salsın çıçqanlağa tarlıqnı,
Biz görsek de, el busurman görmesin Bu yıl bizge çıçqan etgen xorluqnu. Alıslar başı arslan tüs, Alıslardan mişik çeriw cıyılsın. Olanı qara-alası xan bolsun, Talğır bulan qubası
Bir-birine tabun tartıp yas bolsun. Tawlanı tarmağından tögülsün, Boyu ösmegir çıçqanlanı urluğu Bu dünyadan bolmağanday yoyulsun.
Deñizden çıqğan may çabaqday Tayaran tiyse ölegen, Bu dünyada bizdey neçe… …
İnsanlağa zaral beregen, Çıçqan degen bir canıwar can uçun Yararmı adamğa ayıp salmağa?!
Neget bayladıq – söyleşdik, xıyal etdik.
Üyken, üykenibiz – barıbız da, köbübüz.
Gök çubarala çıçqan – talğır awlaq çıçqan (mış-polöwka).
Xorluq – munda zaral, ziyan degen maʼnada.
Alıs, alıslar – yıraq, yıraq yerler.
Mişik çeriw – köp mişik.
Talğır – polosatıy.
Quba – sari kültüs, kir tüs (serıy).
May çabaq – sölödka.