«Nasip qayda, biz qayda».
(Atabay ölgende Y. Qazaq çığarğan wayah)
Seni çi bugün eşigiñ açıq, törüñ boş. Törüñde qaldı tögülüp Uwaq yaş! Olağa yetim dese, yerge gireyim, Öksüz dese, ölüp qalayım. Ne bileyim ayıñ-günüñ batğannı, Nasipleriñ bolğan eken taw başda, Nasipleriñ qara yerge yatğannı. Accallarıñ bolğan eken yetip inbaşda. Nasip qayda, biz qayda? Nasipler bolmağan soñ ne payda? Arqa tayaw bolmadım, Görmeyim sen görmegen günleni, Basmayım sen basmağan yerleni. Üzmeyim sen üzmegen tükenni qumaçın, Etmeyim dünyalanı yıbançın. Sağınğanda, seni görme süygende, Haywalar yimik betim sarğayar, Haywanlar yimik boynum sallanar. Sağınğanda arqalağa mipip qararman, Oytanlağa tüşsem, yılarman.
Öksüz – adamsız, anasız, amalsız, qarawsuz, käsip, yazıq.
Tawbaşda – yıraqda degen maʼnada.
İnbaşda – yuwuqda degen maʼnada.