⁂

Шо уллу къыргъынлы давну баш йылында о Къазангъа гетди. Бир йылдан да узакъ къалмай, башында, елкесине тёгюлеген кюйде уллу чачлары да булан къайтып гелди. Бугъар гьали де сорадым:

– Мундан да нечик къайтдынг?

– Къуваланып.

– Нетгенге?

Бу, шо юрюлюп турагъан давгъа къаршы йыр язып Петербурггъа йиберген болгъан. Шо сагьат муну акътаргъанлар. Къачмагъан буса, тутажакъ болгъан.

Мен айтдым бугъар:

– Къанлы гиши йимик чач да къоюп гелгенсен.

– Арив айтдынг, Ажай – деди – тек бир де ярашмажакъ къанлыман.

Мен къоркъуп гетдим:

– Кимни къанлысысан?

– Халкъны тынышын ким къыса буса – шоланы. Шоланы, Ажай, бизин учу уьттю хынжалларыбыз булан, семиз юреклерин ярмагъа герекбиз.

Муну булан хабарлагъан сайын мени юрегим жыжым салынгъан итив йимик къыза эди. Тек ону мени булан лакъыр этмеге заманы болмай эди. Ол уьйге гелди десе, мени уьюмню ичи бал жибин четен йимик оькюрюп бола эди: ялан оьзю йимик яш уланлардан. Янгыз къалгъанда, атасы да оьзюню тенгли ёлдашы йимик ону булан къыйышып лакъыр эте эди.