«Насип къайда, биз къайда».
(Атабай оьлгенде Й. Къазакъ чыгъаргъан ваягь)
Сени чи бугюн эшигинг ачыкъ, тёрюнг бош. Тёрюнгде къалды тёгюлюп Увакъ яш! Олагъа етим десе, ерге гирейим, Оьксюз десе, оьлюп къалайым. Не билейим айынг-гюнюнг батгъанны, Насиплеринг болгъан экен тав башда, Насиплеринг къара ерге ятгъанны. Ажжалларынг болгъан экен етип инбашда. Насип къайда, биз къайда? Насиплер болмагъан сонг не пайда? Аркъа таяв болмадым, Гёрмейим сен гёрмеген гюнлени, Басмайым сен басмагъан ерлени. Уьзмейим сен уьзмеген тюкенни къумачын, Этмейим дюньяланы йыбанчын. Сагъынгъанда, сени гёрме сюйгенде, Гьайвалар йимик бетим саргъаяр, Гьайванлар йимик бойнум салланар. Сагъынгъанда аркъалагъа мипип къарарман, Ойтанлагъа тюшсем, йыларман.
Оьксюз – адамсыз, анасыз, амалсыз, къаравсуз, касип, языкъ.
Тавбашда – йыракъда деген маънада.
Инбашда – ювукъда деген маънада.