«Кёкрегимде кёклер йимик кёкюреп».
Кимлеге мен этейим васият, Кимлерим де ёкъ чечмеге сырымны. Кёкюрегимде кёклер йимик кёкюреп, Яллай гьали янгы йырлар къазаплы. Бирев билмей къалармыкен шу кепде Бир гюнагьсыз биз чегеген азапны? Биз гючсюзбюз, кюй ёкъ савут такъмагъа, Тамлары бек тебип-ярып чыкъмагъа. Дертлер сингип сан-саныбыз бошагъан, Айланабыз йылав-яслар къуршагъан. Тузакълангъан бёрюлердей тармашып, Эммексиз биз турабыз талашып... Башлар бёрксюз, аякълар гён чарыкъсыз, Дослар, бизге булай яшав тарыкъсыз, Гюнлер - гюнсюз, гечелер - ай ярыкъсыз.
Васият – завещание.
Сыр – яшыртгъын ой, пикру.
Къазаплы йырлар – ачувлу йырлар.
Чегеген азап – авур зулму, къыйналыв.
Тузакълангъан – къапгъунгъа тюшген.
Эммексиз – амалсыз, кёмексиз, чарасыз.