Hali bolduñ minaw
Bir bolğan, bir bolmağan ormanlıqnı paçası arslanqaplan bolğan. Ol bir keren ağaçlıqdağı canlanı, haywanlanı bir yerge cıyıp, özge yırtğıçlanı da yuwuğuna da gelme qoymay toqtağan bolğan.
Arslanqaplandan qorqup, açdan öle turağan börü: «Yaxari, açdan ölsem tügül dağı küyüm yoq. Yaşırtğın bir qoyannı tutsam, arslanqaplan ne bile tura?» — dep oylaşa.
Qulaq salıp aylanağa yaxşı tıñlağan soñ, börü astalıq-ustalıq bulan arslanqaplan yelegen ormanlıqğa gire.
Börü yürüy turup, ormanlıqdağı talağa çığıp qala. Qarasa, arslanqaplan qır atnı yartısın da aşap, xırından yatıp tura. Börünü butu-qolu qartıllap, tez artğa tartılma başlay. Arslanqaplan munu eslep: «Beri gel!» — dep, buyruq etip qoya… Börü, canın uwuçuna alğan küyde, arslanqaplannı üstüne bara.
— Ne süyesen? — dey arslanqaplan.
— Ayawlu arslanım, açdan ölsem tügül dağı küyüm yoq. Giççinew et gesek berseñ yaramaymı! — dep tiley.
— Biy, et gesek degen nedir? Qonaq uçun saw atnı tutup da berermen. Alğasamay tur. Açuwlu bolayım! — dep, örge-töben atıla. Soñ börüge qarap:
— Yalım turdumu? — dep soray.
Börü:
— Turdu, turdu, — dey.
Arslanqaplan dağı da aqırıp, art ayaqlarından turup:
— Quyruğumnu uçu minaw boldumu? — dey.
— Boldu, boldu, — dey börü, onu aylanışından quwanıp.
— Gözlerim aylanamı? — dey dağı da.
— Aylana, aylana! — dey, kepi gelip börü.
Artda arslanqaplan yaman güçü bulan awaz etip atılıp, otlap turağan atnı yığa.
— Mah, aşa, tek dağı gezik şu yaqğa aylansañ, anañdan tuwğanıña hökündürermen, — dep, qalın otlanı arasına girip gete.
Arslanqaplan yimik men de atlanı yığıp bolaman dep oylaşıp, börü başğa ağaçlıqğa bara. Munda ol tülküge yoluğa.
— Ya, hillaçı, ne aylanasan bu yaqda? — dey börü. Tülkü:
— Açdan öle turaman. Bir amal etseñ yaramaymı? — dey.
— Ya, yuwuğum, o nedir sen söyleygen! Ayaymanmı, saw atnı da tutup berermen! Alğasama sen, açuwlu bolayım, — dey.
Börü ari atılıp, beri atılıp, tülküge:
— Yalım turdumu? — dey. Tülkü yaxşı qarap, başğa görünegen zat da yoqğa:
— Wollah, turmağan, börü ağay, — dey.
— Yaxşı qara, üyüñ yığılmağır seni!
— Ya turğan, turğan!
— Quyruğum minaw boldumu?
— İnan, hali de bolup bitmegen.
— Yaxşı qara, qurumsaq! — dep açuwlana börü. Tülkü börünü añlap:
— Toqta, toqta, muna hali bolup gele minaw, — dey.
— Gözlerim aylanamı?
— Aylana tura! — degende börü kawlanıp, talada otlap turağan atnı üstüne atıla. At da oñay alıp tebip, börünü soyraltıp qoya.
Bu zaman tülkü gözleri de aralıp, öle turağan börünü üstüne barıp:
— Muna ğali gözleriñ de aylana, özüñ de minaw bolduñ! — degen.