Cımçıq, tülkü wa qarğa
Bir terekde cımçıqnı uyası bolğan. Har yıl şo cımçıq şonda yç bala çığara bolğan. Har zaman tülkü de gelip: «Gesermen teregiñni, eltermen geregiñni!» – dep, onu bir balasın aşay bolğan.
Soñ bir gün cımçıq yılap turağanda, qarğa gelip, buğar sorağan: – Ne bolğan, cımçıq, nege yılaysan? – dep.
— Har yıl üç balam bola, har yıl tülkü gelip, aşap qoya, bu yıl da birisin aşağan, tañala da gelip, aşajaq! – dey cımçıq.
— Şoğar etme hilla bilmeymisen? – dey qarğa. Soñ ol buğar:
— Dağı gezik sen şoğar: «Gesmege baltañ barmı, eltmege arbañ barmı?» – dep aytarsan, – dep üyrete.
Tülkü bayağılay gelip: — Gesermen teregiñni, eltermen geregiñni! Yada balananı aşayımı? – dey.
Cımçıq: – Gesmege baltañ barmı, eltmege arbañ barmı? – dey.
Tülkü tamaşa bolup: — Munu sağa kim üyretdi? – dep soray.
Cımçıq: – Qarğa dosum üyretdi, – dey.
Tülkü açuwlanıp: — Qarğa qaydadır? – dep soray.
– Qarğa yar yağada, – dey cımçıq.
Soñ tülkü onda bara. Qarğa yar yağada qonup tura bolğan. Tülkü munu, yaşınıp barıp, tuta.
Qarğa buğar: — Wasiyat eteyim, bugün ne gündür? – dep soray.
Tülkü «arbagün» dep aytmağa «arba…» dep, awuzun açğanda, qarğa mundan qutulup, pır-r-r dep uçup gete.