Tülkü, börü wa ayuw
— Bir tülkü de, bir börü de, bir ayuw da aç bolup, iş qıdıra bir xanğa barıp:
— Yaxari, bek üzürü bolup gelgen edik. Seni bizge bir işiñ bolmasmı? — dep sorağan.
Xan da bulağa:
— Wollah, bar. Bir desetin yerde budayım bar. Şonu orsağız, men sizge bir kümes yaraşınğan hürbeç de, bir dorba ekmek de berirmen.
— Yaxşı, — dep bular, hürbeç bulanğı kümesni de, ekmekler bulanğı dorbanı da göterip, buday ormağa gete. «Biz bulanı hali aşap qoysaq, aç bolurbuz, budaynı orup bitgen soñ aşarbız», — dep söyleşeler.
Bular işge uruna. Ortalap turağanda tülkü, aç bolup, hillağa qalıp: «Way!» — dep qıçıra. — Hı, ne bar? — dep soray ayuw.
— Wollah, birew qıçıra, barıp qarayım hali, — dey tülkü. Tülkü barıp kümesdegi hürbeçni de, dorbadağı ekmekni de aşap, yartı ete. Soñ bulanı yanına qayta.
— Kim edi bu qıçırağan? — dep soray yoldaşları.
— Wollah, xannı qatını ulan tapğan bolğan, şoğar at qoyma gel dep qıçıra bolğan, — dey bu.
— Ne at qoyduñ dağı? — dep soray olar.
— «Bilse» dep qoydum, — dey tülkü.
Buday orulup bitmey, tülkü dağı da aç bola. Çıdap bolmay: «Way!» — dep birdağı qıçıra.
— Ne bar, dağı da kim qıçıra? — dey yoldaşları.
— Wollah, men qoyğan atnı toqtaşdırmay busa yaray, men dağı da barıp qarayım, — dep, tülkü gete.
Tülkü barıp, kümesde qalğan hürbeçni de, dorbadağı ekmekni de aşap bitdirip, bir ekmek qala. Soñ tülkü, bulanı yağına barıp:
— Şo atnı toqtaşdırmay bolğan, yañıdan at qoymağa tüşdü, — dey.
— Netdiñ, hali ne at qoyduñ dağı? — dep soray ayuw.
— Wollah «Bitdi» dep qoydum, — dep cawap bere tülkü.
Soñ bular budaynı orup bite, bayağı aşlanı qoyğan yerge bağıp yürüyler. Bu yerde tülkü: «Ya, bir tamaşa qursağım awrup tura», — dep de aytıp, ağaç arağa gire.
Ayuw da, börü de barıp qarasa, hürbeç de, ekmekler de bitgen. İşni añlağan soñ bular tülkünü artından çaba.
Bir esgi tirmenni içinde bular tülkünü tuta. Tülkü bulanı aldatıp toqtata. O qalğan ekmekni aşama hilla izley. O bulağa bulay dey:
— Geligiz, bu geçe şu tirmende yuxlayıq. Ertenge kim ariw tüş görse, qalğan ekmekni şo aşar. Bular yuxlama yata. Geçe turup, tülkü qalğan ekmekni de aşap qoya. Erten barısı da birge uyana. Ekmekge de qarağınça, kim ariw tüş görgen eken dep aytıp, tüşlerin xabarlama başlay.
Ayuw ayta:
— Men bu geçe xannı ulanını toyunda edim. Şonda, özüm süygen çaqı aşap, qandım.
Börü ayta:
— Wollah, men de şo xannı ulanını toyunda çawuş edim. Süygen zatımdan süygen çaqı aşap turdum.
Tülkü ayta:
— Wollah, siz şo toyda aşap turağannı görüp, şo qalğan ekmekni men de aşap qoydum.
Şolay da aytıp, tülkü tirmenden qaçıp çığa. Bular da onu artından çabıp geteler.