«Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ…»
(Bu şiʼru qaqaşuralı Abdurahmannıki bolmağa gerek deygenler yoluğa.) Yer yessi Qızıl maçiy Asewden Yırçı Qazaq da wa onu yuwuğu qajar Ahmat da ortaqğa alıp çaçğan pastan-xarbuz tarlawu bolğan.
Qaytarılğan tüşümnü aslam payı özüne tüşegenge de qanmaylı. Asew çaq-çaqda, xaparsızdan bir xıylı yuwuqların da cıyıp gelip, olanı barın-yoğun aşap-içip gete bolğan.
Bulağa giççi ulaqlanı da soyma tüşgen. Artda da qajar Ahmatnı balalı tawuğuna gezik yetişgen. Qazaq şonda Ahmatnı atından şu yırnı yazıp çığarğan. Bu yır qolyazıwda saqlanğan.
Seni Allah berdi mağa, Tüşdü tawuqlara qawğa, Günde on yımırtkğa sawğa. Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ. Tülkü gele awux-awux, Ayaqların ala sawux, Hani meni ala tawux... Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ. Ayaqlarıñ gezatsana, Butlarıñnı uzatsana. Quyruğuñnu tüz etsana. Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ. Eki gözüñ yana - çiraq, Sene bolğur menden yıraq, Geltir çi, qatın, bir tayaq. Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ. Öltürüram mene seni Giyiriram teşigiña, Meni ala tawux hani. Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ. Habas men de qıdıraram, Seni teriñ sıdıraram, Bu aşağa giydiraram. Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ. Sabağunlayın getaram, Teriñ cuhuta sataram, Çarxıñ itlege ataram, Tülkü, xoşgeldiñ, xoşgeldiñ.
Ayaqların ala sawux – asta, saq abatlar ala.
Hani – qayda.
Sabahunlayın – sabahdan, erterek.
(bu şiʼruda şair türk sözleni köp qollay).