Tülkü, börü wa arslanqaplan
Bir tülkü de, börü de, arslanqaplan da hawğa barğanlar. Olar bir qubagiyik, bir yür, bir qoyan tutalar. Bulanı geltirip, arslanqaplan börüge payla dep, aldına tebergen.
Börü de paylay: qubagiyikni ağayğa dep, arslanqaplanğa taşlay, yürnü de börü özünü aldına tarta, qoyannı da, şu da tülküge dep, taşlay.
Soñ arslanqaplan börüge: — Başıñda bir zat bar, gel hali, taydırayım, – dey.
Börü: — Mah, taydır, – dep, arslanqaplannı aldına başın sala. Arslanqaplan qolu bulan urup, börünü başın uwata.
Soñ arslanqaplan tülküge: – Al çı, sen payla çı, – dey.
Tülkü de alıp: — Bu – ağayğa, — dep qubagiyikni taşlay. — Onu artı bulan zaman-zamanda aşay turarsan, — dep, yürnü de arslanqaplanğa taşlay. — Bu da – mağa. – dep, özüne qoyannı ala.
— Sağa bu paylawnu kim üyretdi? — dep soray arslanqaplan. — Wollah, şo börünü başı üyretdi, – dey tülkü.