Гьиллачы тюлкю ва хантав бёрю

Бир керен тюлкю бек ач болгъан. Дагъы ашамагъа зат тапмагъан сонг, ол гьилла ойлашгъан. Ёлдан бир папирос къутукъну кагъызын да табып, бёрюню янына бара.

— Бёрю-акъай, муна раисден нишан алгъанман йылкъыдан бир семиз тай тутмагъа. Гeлeмисен мени булан?

— Воллагь, гелемен. Оьзюм де бек ач эдим, — дей бёрю.

Экиси де йылкъыгъа баралар. Йылкъычы юртгъа гетип тура болгъан. Тюлкю:

— Гьона, шо семиз тайны тут! — дей.

Бёрю тайны йыгъа ва экиси де ашамагъа гиришелер. Бёрю ломмaй-ломмай хабып ашай, тюлкю буса гиччи-гиччи хабып ашай.

Арадан хыйлы заман гетип, юртдан йылкъычы геле. Булар къачалар. Бёрю кёп тойгъанлыкъдан къачып болмай.

— Гьей, тюлкю, кагъызны къоюп сама гет! – деп къычыра бёрю.

— Ачуву чыкъгъан йылкъычы эсги кагъызгъа къарамас! Къачып бола бусанг, къачып къутул, — деп, тюлкю къачып гете.