КЪЫРТАВУКЪ ВА ТЮЛКЮ

Къыртавукъ терекге къонуп турагъанда, тюлкю гелип: — Аявлум, азизим! — деп башлагъан. — Балдай татли тавушунгну эшитип гелгенмен. Савлугъунг нечикдир?

— Кёп савбол, — дей къыртавукъ. Тюлкю эшитмейген болуп:

— Гьа? Не дединг хари? — деп сорай. — Аявлум, къулакъларым эшитмей. Бери гел, гёк отну yьстюнде къыдырайыкъ, юрек ачайыкъ.

— Тюшмеге къоркъаман, — деген къыртавукъ. — Бизин къуш тайпагъа ерде къыдырмакъ къоркъунчлу.

— Багь, менден къоркъамысан?!

• Сенден къоркъмасам — оьзге къыр жанлардан къоркъаман, — деген къыртавукъ. — Йыртгъычланы нече тюрлюсю де бар чы.

— Бир де къоркъма, аявлум. Дюньяда парахатлыкъ болма герек деп къарар чыкъгъан. Къыр жанлар энни биревге де тиймежек.

— Не яхшыдыр хари! — дей къыртавукъ. — Гьона, итлер гьаплай. Энни олардан къачмажагъыбыз яхшы.

— Гьей, гьей, къайда барасан? — деп къычыргъан къыртавукъ, итлерден къача турагъан тюлкюге. — Къарар чыкъгъан сонг, итлер тиймежек.

— Итлер къарарны охумагъандыр, деп, тюлкю къачып гетген.